Единствената причина заради која се уште ги гледам филмовите на Wes Anderson е продукцискиот дизајн. Половина од задоволството во The Grand Budapest Hotel доаѓа од блесавите композиции и техничката виртуозност (забележете колку само пати се менува театарскиот aspect-ratio, од телевизиски формат до широк widescreen). Анимација, минијатури, ретро-кич ентериери, врвна шминка, филмот едноставно вришти со стил. Кога само Wes Anderson би обрнал подеднакво внимание на сценариото како што очигледно посветил на изгледот на филмот. За жал, дводимензионалните ликови кои дефилираат низ хотелот се исечени од истиот картон кој Anderson го има на лагер веќе дваесет години, и со кој неуморно штанца стармали деца, најчесто заглавени во тела на ексцентрични возрасни.
