La Grande Bellezza - Paolo Sorrentino (2013)

Пред 54 години Federico Fellini го создаде La Dolce Vita, филм-споменик на хедонизмот и младоста.  Ако La Dolce Vita беше воведот во слаткиот живот полн со секс, алкохол и потрага по совршенството, La Grande Bellezza покажува што се случува кога потрагата ќе се покаже залудна.  Кога Анита Екберг се капеше во Fontana Di Trevi во најромантичната сцена на La Dolce Vita (а можеби и на сите времиња) од неа бликаше младост, енергија и сексапил.  Кога во La Grande Bellezza ќе се собере италијанскиот џет сет на журка кај Џеп Гамбардела (Toni Servillo), гледаме тела напумпани со ботокс и вијагра кои играат како да се во агонија и во залудно бегство од стареењето, заборавот и смртта.

Џеп е успешен новинар кој пред многу години напишал бестселер и од тогаш го троши своето богатство организирајќи журки и бомбардирајќи ги со претенциозност сите оние кои ја имаат несреќата во него да гледаат божество.  Можеме лесно да го замислиме Marcello Mastroianni во оваа улога како логично продолжение на неговиот карактер од La Dolce Vita, илустрација на тоа што се случува со човечкото тело и душа откако бројот на непреспани ноќи ќе почне да се брои во илјадници.  

Режисерот Сорентино на неколку пати потенцира дека идолот му е писателот Flaubert и неговите напори да напише книга за ништо.   La Grande Bellezza нема приказна и се гордее со тоа.  Празнотијата во сценариото и во душите на ликовите Sorentino ја пополнува со баханалии и сцени на френетично журкање на кои би им позавидел и Емир Кустурица.  Големиот проблем е што за разлика од Felini, кој со La Dolce Vita направил автобиографски филм, Paolo Sorentino има само 43 години и не е можно да се стави во кожата на Џеп.  Тој може само да фантазира и да се замислува себеси две децении подоцна.  La Grande Bellezza е токму тоа, визуелно раскошна и претенциозна фантазија за тоа како режисерот си се замислува себеси како стар човек.  Постои разлика помеѓу филм за ништо, и филм за ништо особено, а La Grande Bellezza за жал е ова второто.

П.С. Кога ќе видам филм како La Grande Bellezza, ми текнува колку многу ми недостасува Roger Ebert.  Кога ќе помислев дека сум изгубил два часа од животот гледајќи подпросечен филм, знаев дека на сајтот на Еберт ме чека критички осврт што ќе ми даде поинакво гледање, а некогаш дури и комплетно ќе ми го промени мислењето за филмот.  La Dolce Vita беше омилениот филм на Ebert и дури откако го прочитав овој есеј почнав да го ценам Fellini.  Вечерва додека го пишувам ова сфаќам колку многу ќе сакав да знам што мисли Ebert за La Grande Bellezza.  Се плашам дека можеби ќе му се допаднеше.  Сакам да мислам дека можеби дури и ќе ме предомислеше.