The Imitation Gamе е просечен биографски филм за еден далеку надпросечен човек. На филмот му фали оригиналност, храброст и контроверзија, сето она што главниот лик, брилијантниот математичар Alan Turing го имал на претек. Imitation Gamе имитира други биографски филмови што претендирале за Оскар, комплетно оправдувајќи ја онаа латинската, nomen est omen.
Пораката на филмот е моќна, но испораката е телеграфска. Неколку фрагменти од несреќното детство на брилијантниот математичар, стереотипен приказ на неговата генијалност при пробивањето на нацистичкиот код Енигма, површен увид во неговата хомосексуалност, и конечно оплакување на неговата судбина како жртва на британската хомофобија кон средината на 20-от век. Зачинете го сето ова со манипулативната музика на Alexandre Desplat, измешајте го малку редоследот на настаните за да создадете тензија, вметнете неколку клише пораки за моќта и проклетството на различноста, и добивате машина за Оскари.
Imitation Game оди по стапките на ланскиот Dallas Buyers Club во тоа што ги мами Оскарите со својата социјална ангажираност и со актерската изведба. Benedict Cumberbatch создава фасцинантен Alan Turing, црпејќи инспирација од ликот на Sherlock Holmes кој веќе со години го глуми, но додавајќи му поголема доза на наивност и ранливост. Науката зад пробивањето на Енигма е неточна и во втор план, но тоа и не може да му се замери на филмот, затоа што сепак одлично ги доловува етичките дилеми поврзани со научниот прогрес. Филмот дури и се обидува да го објасни Туринговиот тест, тест кој служи да се утврди дали една машина може да го имитира однесувањето на човек од крв и месо. Во клучен момент Туринг се прашува дали можеби и самиот е машина без душа. Судејќи според виденото, одговорот е едно недвосмислено 'не'. Штета што не можам да го кажам истото и за самиот филм.
No comments :
Post a Comment