Blue is the Warmest Color - Abdellatif Kechiche (2013)

Првиот пат кога 16-годишната Адел заплакува во Blue is the Warmest Color, и јас почувствував грутка во грлото.  Давејќи се во солзи, таа се обидува да голтне колаче, но храната и заглавува во грло, а од устата и излегуваат сувите трошки.  Нема ништо холивудско во тие солзи, ниту пак во мрсулите кои константно се тркалаат низ лицето на Адел, но има нешто длабоко вистинско и потресно.  До крајот на филмот ќе видиме уште многу телесни течности и сцени во кои главните актерки комплетно се разголуваат пред камерата, и емотивно и физички.  

Во својата суштина ова е едноставна и универзална coming-of-age приказна за средношколката Адел (Adèle Exarchopoulos) која ги преиспитува своите сексуални и професионални приоритети преку неколкугодишната врска со постарата и навидум посамоуверена Ема (Léa Seydoux).  Посебноста на филмот доаѓа од ситниците.  Канскиот победник за 2013 е храбар филм кој ранливоста на главните ликови ни ја сервира како на тацна.  Кастингот е совршен, дијалогот е провокативен, а Adèle Exarchopoulos е едно од највпечатливите лица што било кога сум ги видел на филмско платно.    Низ солзите и мрсулите продира шармот на родена ѕвезда, девојка за која навиваме и од која не можеме да го тргнеме погледот.

Многумина ќе ја дискутираат шестминутната лезбејска сцена, која е дефинитивно снимена со цел да возбуди и поставува нови стандарди за тоа што е прифатливо во arthouse кино салите.  Уживав во неа, но има нешто проблематично и експлоатирачко кога  50-годишен хетеросексуален маж (Abdellatif Kechiche) режира две преубави девојки кои сосема голи цели 6 минути се милуваат под силна светлина.  Особено кога тие потоа ќе го опишат искуството како одвратно и ќе одбијат да работат со него во иднина.  Штета што оваа сцена ќе остане најзапаметеното нешто од Blue is the Warmest Color, зашто и без неа ова ќе беше еден од најдобрите филмови на годината.