Us - Jordan Peele (2019)

Секој што видел барем една епизода од генијалното Key & Peele шоу знае дека Jordan Peele e мајстор за атмосфера и дека во двеминутен комичен скеч знае да набие повеќе тензија од повеќето хорор режисери. Ова одлично функционираше во Get Out, затоа што атмосферата беше надополнета со оригинално сценарио кое заслужено освои Оскар. Во Us атмосферата е подеднакво вознемирувачка, но оригиналноста е заменета со virtue signalling и имитирање подобри филмови.

Изгледано во 2019

Climax - Gaspar Noé (2019)

Gaspar Noé сака да претерува. Неговите филмови често имаат премногу секс, премногу насилство, и премногу минути. Најголемиот комплимент што можам да му го доделам на Climax е дека нема претерано со ниеден од горенаведените 'гревови'. Филмот е краток, извонредно кореографиран и речиси комплетно импровизиран. На моменти сценариото асоцира на Salò на Pasolini, но политичките пораки се далеку понебитни, а бруталноста и садизмот се речиси разбирливи. Пазете се, ставаат LSD во пијачките!

18 филмски разочарувања за 2018

Или филмската индустрија е во огромна криза, или јас се одљубувам од филмот како уметност. Не сакам да гледам филмови дома, а во кино стигнуваат претежно клишеа, продолженија и суперхерои. Оригиналниот материјал е на Нетфликс и други стриминг платформи, ама јас немам домашни услови во кои Нетфликс ќе може да се носи со кино. Затоа решив годинава да напишам нешто повеќе за филмските разочарувања што ми ги приреди 2018.

Филмски топ 18 за 2018

Лани не објавив филмска топ листа, оти немав доволно филмови за кои сакам да пишувам. И натаму уживам да одам во кино, но проблемот е што ретко впечатокот ми се задржува во мозокот доволно долго за да го преточам во осврт. Во срцето уште поретко. И во 2018 одвај се натерав да направам листа, оти филмската понуда е млитава. Сепак годинава ми даде филм што го изгледав четири пати, и веројатно ќе го гледам уште. Тоа што е филм на драг пријател ме спречи да напишам објективен осврт, но не ме спречува да го ставам на врвот на оваа крајно субјективна листа.

Roma - Alfonso Cuarón (2018)

Roma е филмот што го правиш откако ќе ги собереш сите можни награди во еден медиум и ќе одлучиш дека сега сè ти е дозволено. Дозволено ти е да снимиш филм во црно бело, на 'странски' јазик, исклучиво со диегетска музика, речиси без дијалог, и да го дистрибуираш преку нов медиум создаден за пиш-паузи и станувања до фрижидерот.

Border - Ali Abbasi (2018)

Eraserhead, Let the right one in, Border... Не знам точно зошто ја направив оваа асоцијација, ама сега не можам да се отарасам од неа. Ако првите два наслова не ви значат ништо, веројатно не сте спремни за третиот. Не знам како поинаку да ве подготвам за филм во кој физичките деформации не знаат за граница, а емотивната осакатеност се открива пласт по пласт, сè додека не се соочиме со една страшна, но чиста душа.

The favourite - Yorgos Lanthimos (2018)

По претходниот филм на Lanthimos (Killing of a sacred deer) се уплашив дека грчкиот enfant terrible забегал во Von Trier територија. The Favourite ми го разбива овој страв со приказна која е и смешна, и апсурдна, но пред сè различна од филмовите со кои Lanthimos го разбранува филмскиот свет. Нема во Favourite ниту приказни за џиновски мачки кои демнат надвор од домот (Dogtooth), ниту луѓе кои се претвараат во животни ако не најдат партнер (Lobster), ниту пак руски рулет со семејството (Killing of a Sacred Deer). А сепак...