The favourite - Yorgos Lanthimos (2018)

По претходниот филм на Lanthimos (Killing of a sacred deer) се уплашив дека грчкиот enfant terrible забегал во Von Trier територија. The Favourite ми го разбива овој страв со приказна која е и смешна, и апсурдна, но пред сè различна од филмовите со кои Lanthimos го разбранува филмскиот свет. Нема во Favourite ниту приказни за џиновски мачки кои демнат надвор од домот (Dogtooth), ниту луѓе кои се претвараат во животни ако не најдат партнер (Lobster), ниту пак руски рулет со семејството (Killing of a Sacred Deer). А сепак...

Shoplifters - Hirokazu Kore-eda (2018)

Не го сакам стереотипот за ладнокрвниот Јапонец кој работи како машина и за ништо не се буни. Да, работната култура им е на завидно ниво, но сум видел таму и агресија и солзи, сум пиел во распаднати поткровја, сум чекал возови кои никогаш не дошле и сум држел предавања што доцнеле и по триесет минути. Ако некој сака да погледа под исполираната површина на Јапонија, им препорачувам да го погледнат Shoplifters, златната палма од Кан и најдобриот филм на Синедејс досега.

Синедејс 2018 на кантар

Синедејс ми е стара љубов. Неколку години врската ни беше 'на далечина', и фестивалот толку ми недостасуваше што му пишував љубовни писма од студениот Монтреал. Годинава конечно сме заедно во Скопје, па решив да го живнам блогов за да го овековечам моментот. Постов ќе го ажурирам секогаш кога ќе имам нешто да пишам за годинешново издание на Синедејс, па да видиме како ќе се развива љубовнава приказна:)

Osheaga 2018

Osheaga е најпристојниот музички фестивал на свет. За разлика од Coachella кој е епитом на Америка (потсетете ме некогаш да ви раскажам за Coachella 2004), Osheaga е олицетворение на канадскиот стереотип. Опуштено, културно и весело, така се осеќам секоја година кога ќе стапнам во метрото и ќе се повозам две станици до Parc Jean Drapeau, за да бидам пречекан од фестивалџии во сите можни изданија, од пијани тинејџери, преку преморени родители со деца, па сè до неуморни дедовци и баби.

А да оладевме малку околу името?

Одбивам да отидам во Грција сè додека не ни го признаат името. Издржав на овој став 27 години и не планирам да отстапам од него. Но што ако се постигне договор и Грција нè признае под име за кое двете држави постигнале договор? Дали во мојата глава тоа ќе биде доволен изговор за да ја посетам таа толку блиска а толку далечна земја? И уште поважно, можно ли е да бидам патриот, а сепак да ги содржам во себе и двете позиции околу спорот за името? Walt Whitman би рекол да. Ама кој чита поезија овие денови? Паролите секогаш биле попривлечни од стик… пардон… стиховите.

Dirty Computer - Janelle Monáe (2018)

Концептуалниот албум прави камбек! По Lemonade на Beyoncé (мојот #2 за 2016), Janelle Monáe прави нешто уште похрабро и поневообичаено со Dirty Computer. Заедничкото за двата албума (и нивните придружни филмови) е што ја слават женственоста и афроамериканското наследство, и тоа на далеку попрогресивен и пооригинален начин од нивните холивудски сестри и браќа. Тука секако мислам на Wonder Woman, Black Panther и сличните маратонски empowerment франшизи.

Од #СмрттаНаХуморот до златната палма и назад

Од Трајко Џиков до Митко Панов

Секој ден, пред да седнам да работам, бесцелно сурфам на интернет. За време на студиите ова го сметав за најголемиот проблем во мојата работна етика. Ќе заглавев со сурфањето до три саат наутро, цимерот одамна заспан, а јас симнувам емпетројка од бавниот австралиски сервер што на времето ја имаше најдобрата ex-YU музичка колекција. Знаеше ова да ми создава и проблеми во врската, зашто ќе ѝ кажев на жена ми дека ми требаат уште пет минути да завршам еден труд, без да земам предвид дека ќе ми треба барем пола саат сурфање за на трудот да му дојдат неговите пет минути.

Денот кога го видов Stephen Hawking

Пред речиси точно 20 години бев на предавање на Stephen Hawking. Кога минатата недела слушнав дека човекот нè напуштил, првиот инстинкт ми беше да се потсетам на предавањето, копајќи по старите меиловите архивирани на Pine и испратени преку Информа. Подолу се фрагменти од еден поранешен јас, деветнаесетгодишен, импресиониран, и фрустриран од неспособноста да го доловам искуството со зборови. 

Копање - Ивица Димитријевиќ и Мартин Иванов (2018)

Скопје го напуштив пред повеќе од 16 години. Не се сеќавам точно зошто и не се сеќавам точно кога. Само знам дека тоа не беше кога прв пат се качив на авион преку океанот. Ниту пак кога одбив да одам на некои протести, за мене туѓи. Ниту пак кога прв пат ја видов бившата со друг. А можеби беше по малку секој од овие пати.

Наместо осврт кон Исцелител

On 1/10/2018 7:09:43 PM, Nikola Stikov <stikov@gmail.com> wrote:

Драг Ѓорче,

Тајната состојка
во домашна атмосфера

Поминаа речиси два месеци откако Исцелител појде во поход, и верувај нема ден да не помислам на тебе и на твојот успех. Не знам што ме прави посреќен: тоа што после долго време имаме македонски филм за кој се зборува во суперлативи или пак што авторот на тој филм ми е еден од најстарите пријатели. Со нетрпение ја чекам секоја нова критика за филмот, оти знам колку значи да бидеш забележан од Hollywood Reporter и Variety. Со ќејф го читам секое твое интервју, оти како малку луѓе знаеш да го одмериш зборот и да не претераш со изјавите. Со гордост се фалам дека мојот пријател (а често и конкурент од натпревари по математика и физика:) направил супер филм. Убеден сум дека сега веќе никој не се чуди зошто го напушти електро со три десетки за да студираш на ФДУ:)